Гэгэлгэн цэнхэр уулс
Намрын дуниарт согтож
Гэр дарчих нуу гэлтэй нарны гэрэл сүүдэрлэнэ
Дуулган гялбаа уулс
Дундаа айраг сөгнөчхөөд
За наргиж эхлэв үү гэлтэй
Задгай талд бороо асгарна.
Аяа миний сормуус хэмээх өвснөөс
Аяа миний нулимс хэмээх шүүдэр дусагнаж
Аяа миний чулуу мэт бүлээхэн улаан хацар дээгүүр урсахуй
Аяа миний уй гашуу хэмээх болоогүй жимснээс
Аяа миний уйтгар гуниг хэмээх шүлэг амтагдаж
Аяа чиний хад мэт хажуу хүрэн зүрхэнд дуслахуй
Аяа чиний авсны нүх мэт сэтгэл чинь нээгдэх нь тэр
Нугын цэцэг өнгөөрөө алаглаад
Нуурын уснаас хоногтоо ундаалж
Зуны гурван сар цэцгийн хур тасраагүй
Зүүдний юм шиг тэр л зунаараа
Ээж л мэднэ гэхэд нь тэрлэгэнд нь нимгэн улаа бутарч
Энгэр сандачтал морьтой хүн гэхэд нь
Хүйтэн булгийн усаар цацуулчихсан юм шиг би
Хүслийн дөрөө мултлан харж амжаагүй ээ морьтой хүнийг нь
Ижилгүй хонгор сэтгэл минь морин дэл дээр ганьхарч
Ирсэн зангаараа ноход шуугиулан давхихдаа
Морьтой хүнд нь очоод агсан тавимаар санагдавч
Мод толгой зууж үзээгүй эр л байж билээ чи
